Fyrir áramót tapaði sonur okkar meiðyrðamáli í héraðsdómi. Fyrir utan undarlega röksemdafærslu dómara og sérstaka hugtakanotkun þá er margt við þennan dóm að athuga.

Það er eins og réttarkerfið sé að einblína á harðar refsingar fyrir umdeilanleg ummæli, jafnvel eru tilfelli þar sem dómarinn virðist ekki hafa lágmarks lesskilning.

Ofbeldisfólk virðist hins vegar alltaf njóta vafans og ýmist fá væga dóma og sleppa frekar vel.

Þetta er þó aðeins hluti af stærra máli og varasamri þróun. Fái dómurinn að standa er komin upp sú óþolandi staða að fólk þorir ekki að tjá skoðanir eða taka þátt í almennri umræðu af ótta við að vera dæmt til að greiða háar skaðabætur.

Jafnvel þeir sem eru sýknaðir sitja oftar en ekki uppi með háan lögfræðikostnað.

Lögfræðikostnað sonarins er þegar kominn úr öllu hófi og er hann nú að safna fyrir áfrýjun til Hæstaréttar.

Það hjálpar allt. Þannig að ef einhver vill styðja hann má leggja inn á reikning 0513-14-403842 – kt. 180883-4019.

Rétt er að taka fram að það sem safnast verður eingöngu notað til að standa straum af lögfræðikostnaði Andrésar, gangi allt að óskum og fáist málskostnaður greiddur verður allur stuðningur endurgreiddur. Sama gildir ef svo vel tekst til að meira safnist en á þarf að halda, þá verður stuðningur endurgreiddur hlutfallslega.

Gott að fá staðfest að bæði biskup og Þórhallur fóru vísvitandi með rangt mál.

Og ánægjulegt að sjá að enn er nóg af heiðarlegu fólki innan kirkjunnar, sem ég vissi svo sem fyrir.

Það eina sem var kannski ekki rétt hjá Gísla var að það væri einhver afsökun fyrir Karl og Þórhall að þeim hafi líkað illa við upphaflegar tillögur.

Bréfið breytti auðvitað engu, staðfesti einfaldlega það sem allir vissu sem vildu vita.

Skyldi þetta vera einhvers konar "taktík" hjá kirkjunnar mönnum að dæla rangfærslum vísvitandi í fjölmiðla?

Vonandi tekur fjölmiðlafólk næstu upphrópunum þeirra með meiri fyrirvara.

	Með sama sniði og fyrr
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Ég er kannski óheppinn með viðmælendur þegar ég lendi á spjalli við ókunnuga á öldurhúsum bæjarins. Ég hef í það minnsta óþægilega oft lent á fólki sem þarf að sannfæra mig um að biblían sé orð guðs og í henni megi finna Sannleikann. Það tekur yfirleitt ekki langan tíma að fá viðkomandi til að viðurkenna að auðvitað eigi ekki að taka allt sem þar stendur bókstaflega. Og eiginlega mest lítið ef út í það er farið, þetta eigi allt að skoða í samhengi þeirra sem skrifuðu og þeirra tíma. Þannig að eftir stendur full lítið sem á að taka eins og það stendur.

Og við nánari skoðun þá hefur það sem á að taka mark á breyst heldur betur hressilega í gegnum tíðina. Viðmiðunin er alltaf hvað fólk telur siðferðilega rétt á hverjum tíma. Við rökræðum og komumst að niðurstöðu. Og ef viðmiðunin er einfaldlega hvað okkur finnst rétt hverju sinni þá þarf auðvitað enga biblíu. Ég geri ekki lítið úr sögulegu hlutverki hennar eða áhugaverðum sögum frá fyrri tímum. En þetta er auðvitað engin viðmiðun. Viðmiðunin er einfaldlega hvað okkur finnst rétt.

Þetta er umfjöllunarefni í nýju lagi okkar Fræbbbla, „Í hnotskurn". Það má heyra á Tónlist.is og á GogoYoko- þarna er hægt að heyra búta. Og jafnvel sjá á YouTube

Nú virðist nokkuð almennur vilji fyrir aðskilnaði ríkis og kirkju hjá frambjóðendur til stjórnlagaþings, svo og hjá kjósendum, amk. ef marka má skoðanakannanir.

Fyrir mér er þetta sjálfgefin afleiðing af jafnrétti trúar- og lífsskoðana.

Þetta stafar ekki af neinum illvilja til kirkjunnar eða hennar þjóna, þar starfar fullt af heiðarlega og góðu fólki og sinnir sínu fólk vel. Og allt í góðu með það mín vegna.

Þetta er hins vegar ekki fyrir mig og það skiptir mig miklu að búa við jafnrétti að þessu leyti.

Helstu rökin gegn aðskilnaði eru að hann verði óhemju dýr vegna þess að ríkið hafi tekið yfir eignir kirkjunnar gegn "framfærsluskyldu".

Fyrir það fyrsta þá virðist ekki nokkur leið að fá einu sinni grófa hugmynd um verðmæti þessara eigna. Nokkkrir prestar hafa haldið því fram að verðmætið sé nálægt 17 billjónum króna. Ekki veit ég á hverju það er byggt enda fást engar skýringar. Þar fyrir utan virðist ekki á hreinu hvernig kirkjan eignaðist margar þessara eigna.

En þetta er ekki peningaspurnsmál. Ef í ljós kemur að þetta er dýrt og eignirnar eru mikils virði þá er bara að kyngja því. Þetta er eitthvað sem má alltaf leysa, gæti tekið tíma, og sjálfsagt að vinna að því í sátt við kirkjuna að ná samkomulagi og gefa aðlögunartíma.

Fyrsta skrefið er að vita hvert á að stefna. Svo er það einfaldlega verkefni að finna út hvernig.