Könnun á Íslandi

Væri ekki fróðlegt að gera sambærilega könnun á Íslandi? Ef ég man rétt töldu um 40% sig vera trúaða fyrir nokkrum árum.

Sú könnun mætti vera ítarlegri,það væri gaman að sjá hverjir:

a) trúa á einhverja yfirnáttúrulega veru / fyrirbæri

b) trúa á að skapara

c) trúa á "persónulegan" guð

d) ef kristinn, trúa á upprisu 

e) ef kristinn, trúa á meyfæingu

f) eru trúlausir

Sífellt færri trúa á guð

Er kaþólska kirkjan siðblind?

Ég hef auðvitað ekki haft mikið álit á kaþólsku kirkjunni gegnum tíðina og hefur rýrnað með hverju árinu. Ég er trúlaus en hef litlar athugasemdir við að fólk sé trúað ef það lætur mig og mína í friði...

En þessi kaþólska kirkja sem stofnun hlýtur að vera komin að leiðarlokum. Ekki nóg með að kynferðislegt ofbeldi hafi viðgengist í ríkum mæli innan hennar heldur var markvisst unnið að því að hylma yfir.

Og að voga sér svo að líkja því við kynþáttaofsóknir þegar gerðar athugasemdir við glæpi starfsmanna hennar og þá víðtæku yfirhylmingu sem átti sér stað í kjölfarið er hrein og klár siðblinda.

Og siðblind kirkja á sér varla nokkurn tilverurétt.

Líkti gagnrýni á páfa við gyðingaofsóknir

Að skrifa stjórnarskrá

Áður en hafist verður handa við að gera nýja stjórnarskrá er kannski óvitlaust að staldra við og ákveða hvernig hún á að vera. Hvernig er ljóst að verkinu er lokið? Hvað þarf stjórnarskrá að innihalda, hvað á ekki að vera í stjórnarskrá og hvaða kröfur eru gerðar til hvernig hún er skrifuð?

Svo ég setji nú nokkur atriði fram, þó ekki sé nema til að fá umræðu.

Hlutverk stjórnarskrár er tvíþætt, að skýra stjórnskipun annars vegar og vera rammi fyrir almenna löggjöf hins vegar. Hún þarf því að vera heilsteypt og skýra alla þætti stjórnskipunar.

Aðalatriði

Það á ekki að fara út í smáatriði í stjórnarskránni.  Í stjórnarskrá Íslands segir til dæmis „Forsetaefni skal hafa meðmæli minnst 1500 kosningarbærra manna og mest 3000“. Þarna nægir að segja að þetta sé ákveðið í lögum.

Óháð tíma og aðstæðum

Það eiga ekki að vera atriði í stjórnarskrá sem háð eru tímabundnum aðstæðum. Ákvæðið um fjölda meðmælanda forsetaefnis mætti til dæmis vera hlutfall kjósenda á kjörskrá frekar en föst tala. Eða ákveðið í lögum svo ekki sé verið að fara út í smáatriði.

Samræmi

Það eiga ekki vera tilvísanir út í bláinn. Í stjórnarskrá Íslands er til dæmis vísað á tveimur stöðum í „Landsdóm“ (14. grein og 29. grein) sem hins vegar er hvergi skýrt hvað er.

Það má ekki vísa í eitthvað sem hugsanlega verður ekki til staðar. Í stjórnarskrá Íslands er til dæmis sagt „Nú er maður utan trúfélaga og greiðir hann þá til Háskóla Íslands“. Hvað ef háskólinn er lagður niður, skipt upp og/eða nafni hans er breytt? Þá er stjórnarskráin allt í einu ógild.

Merking

Það eiga ekki að vera tilgangslausar eða marklausar greinar. Í stjórnarskrá Íslands er mjög víða sagt að breyta megi greinum hennar með lögum, til dæmis „Hin evangeliska lúterska kirkja skal vera þjóðkirkja á Íslandi, og skal ríkisvaldið að því leyti styðja hana og vernda. Breyta má þessu með lögum.“ Sama gildir um fyrri grein um gjöld þeirra sem standa utan trúfélaga og reyndi einmitt á þetta á síðasta ári. Til hvers að setja eitthvað í stjórnarskrá ef það má breyta með lögum. Er ekki miklu hreinlegra að segja einfaldlega að það sé ákveðið með lögum. Eða enn betra, sleppa alveg.

Hnitmiðuð

Í stjórnarskrá ætti ekki að vera almennt spjall, endurtekningar eða óþarfa mas. Í stjórnarskrá Íslands segir „Allir skulu vera jafnir fyrir lögum og njóta mannréttinda án tillits til kynferðis“ og síðan „Konur og karlar skulu njóta jafns réttar í hvívetna“. Auðvitað er þetta vel meint en það er óþarfi að staglast á hlutum í stjórnarskrá, það er miklu hreinlegra að vanda orðalagið. Sama gildir um ákvæði um að ekki megi leggja á skatt nema með lögum, það er til dæmis tekið fram bæði í 40. grein og 77. grein.

Raunhæf

Það eiga ekki að vera greinar sem hugsanlegt er að ekki verði hægt að uppfylla.

Ótvíræð

Stjórnarskráin á að vera skiljanleg og alls ekki háð því að nauðsynlegt sé að túlka innihald hennar. Í stjórnarskrá Íslands er ákvæði um neitunarvald forseta til að undirrita lög sem deilt var um hvort hann hefði á þeim forsendum að forseti láti ráðherra framkvæma vald sitt.

Fullgild

Tilvísanir eiga ekki að vera í hring eða vísa hver í aðra eða. Í stjórnarskrá Íslands segir til dæmis „Forsetinn lætur ráðherra framkvæma vald sitt“ og „Forsetinn skipar ráðherra“ og má skilja þannig að ráðherra skipi ráðherra.

Skorinorð

Orðalag á ekki að vera vanhugsað eða klaufalegt. Í stjórnarskrá Íslands segir til dæmis um forsetann „Hann náðar menn og veitir almenna uppgjöf saka“. Það mætti með minni háttar vilja til útúrsnúnings alveg skilja þetta þannig að stjórnarskráin skyldi forsetann til að náða alla menn og veta uppgjöf saka.

Stjórnarskráin á að vera skýr. Í stjórnarskrá Íslands segir til dæmis „Embættismaður hver skal vinna eið eða drengskaparheit að stjórnarskránni“. Má ekki vera skýrt hvort er?

Já, biskup!

Það er frekar þreytandi að fylgjast með þessari gegndarlausu ásókn kirkjunnar inn á leikskólana og aumkunarvert að sjá svona væl yfir að börnin skemmti sér við að setja upp sýningar sem ekki mismunar börnum eftir skoðunum foreldranna.

Varla dettur umsjónarmanni kirkjunnar í fullri alvöru í hug að kristnir eigi einkarétt á hátíðahaldinu?

Því auðvitað á boðskapur kirkjunnar hvergi annars staðar heima en í kirkju.

Má bara rifja upp sögu Jesú og Maríu í kirkjum?

Góð (óvart) hugmynd biskups

Ég sé í jólahugvekju umsjónarmanns kirkjunnar á Íslandi að honum var boðið á sýningu í leikskóla á dögunum. Og þó hann tali nú vel um framlag barnanna og starfsfólksins þá er kjarninn sá að hann er að kvarta yfir að ekki sé verið að velta börnunum upp úr ævintýrasögunum sem kirkjan heldur á lofti.

Og segir:

Ætli stefni í það að eini staðurinn utan heimilanna sem leyft verði að rifja upp sögu jólaguðspjallsins og nefna höfuðpersónur hennar á nafn sé í kirkjunum?

Einmitt!

Loksins virðist vera að síast inn sú hugmynd hjá höfði kirkjunnar að þessi skáldskapur á hvergi annars staðar heima.

Nú bloggum við andlegu fiskarnir...

Ég hef dottið inn á nokkuð margar færslur með löngum athugasemdaþráðum um trúmál og trúleysi – og umræðu sem tekur oftar en ekki á sig sömu mynd, aftur og aftur.

Í sumum tilfellunum grunar mig að verið sé vísvitandi að höfða til trúlausra, því settar eru fram rangfærslur og fullyrðingar út í loftið sem standast enga skoðun, að því er virðist til þess eins að kalla fram viðbrögð. Enda eiga færslurnar og athugasemdirnar það sameiginlegt að ekki er gaman fyrir okkur trúlausa að sitja þegjandi undir þeim. Ef við svörum ekki þá standa ummælin án athugasemda. Ef við svörum hins vegar fáum við skæðadrífinu yfir okkur að við séum viðkvæmir, öfgafullir og ég veit ekki hvað.

Í einu tilfellinu skrifaði prestur undir dulnefni og reyndi líka að breiða yfir starf sitt hjá ríkinu með því að skrifa eins og "almennur" áhugamaður. Og ég hef sterkan grun um að það eigi við fleiri af nafnlausu „athugasemdurunum“. Það er amk. ótrúlegt að nokkur, sem ekki á beinna hagsmuna að gæta í því að gera trúlausa tortryggilega, standi í svona stöðugum og vísvitandi rangfærslum. Enda engin ástæða til að skrifa í skjóli nafnleyndar ef um heiðarlegar skoðanir er að ræða.

Auðvitað er ég ekki að alhæfa um allar umræður um trúmál, það er gaman og fróðlegt að rökræða við suma og fram koma áhugaverðar skoðanir, þó ég taki nú undir fæstar.

Það sem truflar mig kannski mest er ákveðið yfirlæti sumra þeirra sem telja sig trúaða. Að þeir séu svo sterkir á andlega sviðinu, hugsi á svo miklu æðri nótum, nýti skynfærin jafnvel betur og svari stærri spurningum en við trúlausir getum svarað.

Aftur vil ég ekki alhæfa, en óneitanlega er í langflestum tilfellum um barnalegar og/eða einfeldningslegar hugmyndir að ræða, sömu örfáu hugmyndirnar koma fyrir aftur og aftur í örlítið breyttum búningi. Og það sem verra er, þær eru í frekar lítils virði, og oftar en ekki eru þetta þokukenndar kenningar um eitthvað sem viðkomandi getur varla sjálf(ur) skilgreint eða sett skiljanlega fram. Það er nánast óþekkt að frumleg eða merkileg hugsun komi fram.

En alltaf fylgir þetta, „við erum svo andlega stórir að þið þessir trúlausu efnishyggjumenn skiljið okkur ekki“. Þvæla. Ég get alveg skilið á milli hvað er jarðbundið og sannanlegt og hvar skemmtilegar og áhugaverðar hugmyndir koma fram. En hugmynd verður ekki sjálfkrafa merkileg eða innihaldsrík við það eitt að vera loftkennd og illskiljanleg.

Þess vegna truflar það mig þegar þeir setja sig á andlega háan hest þegar innistæðan er engin.

Að skilgreina sannleikann...

Ég datt um daginn um færslu frá Þórhalli Heimissyni þar sem tvö atriði vöktu athygli mína.

Annars vegar kvartaði Þórhallur yfir að hellt væri yfir sig af hatursmönnum kristninnar en þeir þyrðu ekki að skrifa hjá honum. Þar sem ég hafði heyrt að hann hafnaði einmitt athugasemdum frá nokkuð mörgum spurðist ég fyrir, hann svaraði að það væru aðeins þrír sem hann leyfði ekki að gera athugasemdir vegna þess hvernig þeir hefðu skrifað hjá honum, en skýrði svo sem ekki nánar.

Á hinn bóginn fór ég að hugsa eftir að lesa eftirfarandi setningu:

Þökk þeim sem lásum með OPNUM huga og FORDÓMALAUST í leit að SANNLEIKANUM með þeim skilningarvitum sem GUÐ gaf þeim.

Við höfum svo ásamt „Ólafi í Hvarfi“ verið að skiptast á hugmyndum um hvernig menn nálgast hvað er sannleikur og hvað ekki.

Í rauninni nokkuð áhugaverður vangaveltur og hafa verið á rólegu nótunum þrátt fyrir ólikar skoðanir.

Hins vegar gengur mér illa að koma athugasemdum að, líkast til einhver villa í „blogg“ umsjónarkerfinu, því Þórhallur hefur birt þær ef ég hef sent aftur og því engin ástæða til að ætla að hann vilji ekki birta þær. Engu að síður er þreytandi að gera athugasemdir sem detta út, þráðurinn verður frekar ruglingslegur.

Þannig að ég ætla að bjóða þeim að halda hér áfram ef þeir hafa áhuga þannig að þetta geti gengið liprar fyrir sig - og læt athugasemdir hingað til fylgja (að mestu).  Ég vona að samantektin sé hlutlaus og skýr, ef ekki má sjá nánar á http://thorhallurheimisson.blog.is/blog/thorhallurheimisson/entry/983515/ og eins er sjálfsagt að leiðrétta ef eitthvað vantar.

Valgarður:

En ef ég má aðeins forvitnast hvernig þú skilgreinir sannleikann, þeas. hvernig þú metur hvort komin sé niðurstaða?

Ég veit að ég geri mjög stífar "raunvísindakröfur" til hverju ég trúi og hvað ég hef fyrir satt - og er þess vegna trúlaus - ég skil vel að það er ekki allra, en hef sem sagt áhuga á hvernig þeir sem eru raunverulega trúaðir meta þetta.

Þórhallur:

Ef þú ert að spyrja um [færsluna um sannleikann] er ég þar að gagnrýna alla sem telja sig eina hafa á réttu að standa og vilja ekki skoða hlutina nánar út frá öllum sjónarhornum.

Ólafur:

Satt eða sannleikur getur aldrei verið hugmyndafræði, þ.e.a.s að ein hugmynd sé sannleikur og önnur lygi, það gengur ekki upp.  Sannleikur er þegar þú hugsar og talar samkvæmt betri vitund þinni og ósatt eða lygi þegar þú brýtur gegn þinni betri vitund. 

Valgarður:

Ég geri kröfur sem þykja eflaust mjög jarðbundnar og "raunvísindalegar" til að geta talið eitthvað satt. Skilgreining Ólafs gengur td. ekki upp fyrir mig - þeas. að hugsa og tala samkvæmt betri vitund sé alltaf sannleikur - td. þegar félagi minn tilkynnti að kókbílarnir á Akureyri væru grænir, hann er litblindur og talaði samkvæmt bestu vitund, en það var auðvitað ekki satt.

En ég hnaut sem sagt um þetta setningu og fór að velta fyrir mér hvort þetta skýrði að einhverju leyti muninn á trúuðum og trúlausum, þeas. hvernig menn meta hvort þeir hafi fundið, eða nálgast, sannleikann.

Þannig að spurningin er kannski hvernig trúaðir meta hvort og hvenær þeir hafa fundið sannleikann? Eða er spurningin kannski grundvallar misskilningur hjá mér?

Ólafur:

Félagi þinn skynjar að kókbíllinn er grænn og talar því samkvæmt bestu vitund og er því satt.  Hinsvegar ef þú skynjar að kókbíllinn er rauður en segir hann grænan gegn betri vitund ÞINNI, þá er það ósatt samkvæmt minni skilgreiningu.

Ekki satt ?

Valgarður:

Nei.

Þó það sé samkvæmt bestu vitund þá er það einmitt ekki satt - ég hef greinileg hitt á nokkuð gott dæmi.

Á endanum kemur sannleikurinn í ljós sem er að bíllinn er rauður, félaginn skynjaði litinn ranglega og fullyrðingin hans var því ósönn, þó óvart væri (enda kom í ljós að litblinda var ættgengt sem var sannað með prófi).

Munurinn á rauðri og grænni bíla málningu er ekki afstæður eftir skynjun heldur afskaplega skýr og auðprófanlegur.

Þórhallur:

Þetta eru athyglisverðar vangaveltur. Veltur Sannleikurinn á því hvort hægt er að fella hann á rökfræðilegum fínessum eða einhverju öðru?

Það minnir mig á spurningu sem var vinsæl þegar ég var í menntó og gerði grín að slíkum flækjum – [þeas. hvort Guð gæti skapað stein sem væri svo þungur að hann sjálfur gæti ekki lyft honum].

Er spurningin um Sannleikann ekki stærri en þetta?

Er Sannleikurinn ekki sá grundvöllur sem hver maður byggir líf sitt á? Hinstu rök tilverunnar? En ekki skemtileg en innantóm rökþraut menntskælinga?

Og er því ekki réttsýnn og heiðarlegur maður alla ævi að spyrja sjálfan sig út í þessa grundvallarafstöðu sína?

Og hlusta á það sem aðrir segja? Án þess að telja sig einann hafa SANNLEIKANN í hendi SÉR?

Ólafur:

Valgarður þú nálgast dæmið utanfrá og inn, en ég innanfrá og út, líklega skólabókardæmi um epli og appelsínurök.  Valgarður færir efnisleg rök og ég andleg rök fyrir skoðun okkar.

Þekking eða hugmyndafræði er hvorki sannleikur né lygi, þekking eins og hugmyndafræði er hugmynd, oftast almennt viðurkennd en breytingum háð.  Sannleikur og ósannleikur í mínum huga er hluti af andlegum veruleika og er mun nær sekt og sakleysi, það sem gerist í verund þinni.

Valgarður - þessi athugasemd birtist ekki:

Já, það var nú ekki hugmyndin að fara að rökræða hvort rautt væri grænt eða rautt - en skemmtileg nálgun og óvart nokkuð skemmtilegur samanburður - og kannski ekki alveg á sömu nótum og menntaskóla rökfræðin, þó skemmtileg sé á sinn hátt.

Ég er alveg sammála að það er mikils virði að hlusta á aðra og varhugavert að þykjast einn vita sannleikann.

Ég er til að mynda fullkomlega sáttur við að það eitt sé satt og rétt sem hægt er að sanna efnislega - um annað hreinlega veit ég ekki og er líka fullkomlega sáttur við það.

Ef ég má taka dæmið litinn á bílnum lengra þá nægir mér td. ekki að þrír litblindir einstaklingar skynji hann sem grænan ef ég sé rautt (!) heldur myndi ég gera einfalt próf, td. henda mynd af honum í PhotoShop og skoða RGB gildin. Fá þannig afdráttarlaust svar (gott og vel, það eru til áreiðanlegri tæki, en svo hugmyndin sé skiljanleg)...

Upphaflega kveikti ég á þessu í sambandi við leit að sannleikanum um fæðingarfrásagnir, sem ég skildi sem meyfæðinguna, og fór að velta fyrir mér hvernig þið mynduð meta hvort hún væri sönn eða ekki. Fyrir mér er útilokað að segja til um það - og ég skal líka játa að mér finnast líkurnar vægast sagt hverfandi.

En ég er enn forvitinn að vita hvernig þið nálgist þetta..

Þórhallur:

Það má til gamans nefna annað dæmi um Sannleika sem ekki er hægt að skilgreina efnislega eða sanna/afsanna með þrætubók og rökum.

það er ljóðrænan.

Sem dæmi má nefna hina þekktu vísu:

Blessuð sólin elskar allt,

allt með kossi vekur.

Auðvitað er þetta ekki Sannleikur - efnislega. Sólin er helíumhnöttur, dauður, án tilfinninga.

Hún kyssir ekkert en sendir bannvæna geisla út í geiminn.

Samt vita allir Íslendingar að fullyrðing vísunnar er sönn. 

Valgarður:

Ólafur ég er nokkuð mikið ósammála þér - alveg frá því að ég nálgist utan frá, að grænn bíll get verið andleg nálgun og eiginlega fráleitt að sannleikur sé nær sekt / sakleysi hjá mér. Og mér finnst þú rugla saman dómi og sekt, hvort tveggja getur verið sannanlega satt eða ósatt og þarf ekki að tengjast. En látum þetta liggja á milli hluta, ef fyrri færslan mín finnst þá myndi ég gjarnan vilja halda þeim þræði.

Þórhallur, þetta eru auðvitað (ágæt) myndlíking en tengist kannski ekki spurningu um sannleika eða ekki. Ég get alveg notið þess að lesa góðan kveðskap án þess að velta mér upp úr efnislegum staðreyndum. En ég myndi heldur aldrei halda því fram að þær væru efnislegur sannleikur.

Kannski er einmitt mikilvægt að greina þarna á milli.

Þórhallur:

Það er spurningin Valgarður. Felur vísan ekki einmitt í sér Sannleika sem við öll þekkjum? Sannleikann um yndislegt vor eða blíða sumardaga, næstum því áþreifanlega í himinblámanum?

En hinn efnislegi heimur, er hann ekki þvert á móti síbreytilegur? Hver er hinn efnislegi sannleikur? Hver ert þú t.d.? Ert þú sá sami og þú varst fyrir 7 árum? Eða liturinn sem tú talaðir um? Það má greinilega deila um hann?

Aftur á móti eru hin andlegu sannindi sem m.a. ljóðið tjáir óbreytanleg.

Má því ekki segja að þau ein séu raunveruleg en allt annað, t.d. hinn efnislegi sannleikur, blekking og umdeilanleg og breytileg?

Valgarður - þessi athugasemd birtist ekki,  og ég á hana reyndar ekki upphaflega:

Nei, þar er ég ekki sammála, vísan er myndlíking og á ekki mikið skylt við sannleika eða ekki, velti líka fyrir mér hvernig maður sem er að skrælna í eyðimörkinni meti sannleiksgildi vísunnar, en það er önnur saga.

Liturinn er eitthvað sem þarf ekki að deila lengi um, hægt er að fá afdráttarlausa og efnislega niðurstöðu á frekar einfaldan hátt. Skynjun einstaklings breytir engu um hvað er rétt.

Að trúa ekki á trúleysi

Það er kannski ekki á trúar- trúleysisumræður bætandi, en samt..

Ég hef fylgst með nokkrum þráðum um þar sem trúaðir og trúlausir eru að deila og svo sem gott eitt um það að segja.

Það sem truflar mig, trúlausan manninn, er endalaust staglið á borð við "það eru nú allir trúaðir", "þið trúið nú líka", "þið eruð nú mesta ofsatrúarfólkið" og "trúleysi er ekki til".

Þetta er orðið svo vandræðalega hallærislegt að ég fór að velta fyrir mér hvers vegna trúuðum er svona mikið í mun að klína trúarstimplinum á allt og alla.

Að grunni til finnst mér þetta hreinn dónaskapur, þeas. að einhver þykjast vita betur en ég hvort ég trúi eða ekki - þeir sem halda þessu fram eru einfaldlega ekki viðræðuhæfir.

Svipar til og ég væri stanslaust að fullyrða við þá sem trúa, "nei, þú trúir ekki neitt, ég veit þetta betur en þú".

En í framhaldinu fór ég að velta fyrir mér hvað veldur.

Getur virkilega verið að svona margir séu til sem einfaldlega skilja ekki hvað það er að vera trúlaus?

Eða er þetta einhvers konar sjálfhverfa, "ef ég er ekki svona þá getur enginn annar verið svona"?

Eða getur þetta einfaldlega verið einhvers konar minnimáttarkennd. Að þeir sem bregðast svona við finnist eitthvað lítilmótlegt við að játa að trúa - sem mér finnst engin þörf á, svo það sé á hreinu - og sér til varnar þurfi þeir nauðsynlega að koma sama stimpli á alla aðra. Svona - ef ég má taka vont og auðvitað óskylt dæmi í eðli sínu - eitthvað í ætt við að skammast sín fyrir að hafa gaman af að hlusta á Abba en ákveða sér til varnar að allir aðrir hljóti nú að hafa innst inni gaman af Abba. Svona ég er nú ekkert verri en hinir. Sem er auðvitað skondin nálgun því ég er ekkert að gera lítið úr trú þeirra sem hafa sína trú í friði.

PS. Og svo það sé á hreinu, ég þoli ekki Abba, og hef aldrei gert.

Að skjóta sig í fíkniefnavarnarfótinn...

Ég datt fyrir tilviljun inn á þráð eftir Guðrúnu nokkra Sæmundsdóttur um dópáróður á „blogginu“ fyrir nokkrum dögu - ákvað bíða aðeins með að birta þessa athugasemd..

Ég gerði athugasemd við eina röksemdafærsluna hjá henni án þess að fara í nokkru inn á málefnið sjálft. Eftir nokkrar árangurslausar tilraunir til að fá svar kom almenn athugasemd þess efnis að allir sem ekki tækju undir með henni væru talsmenn fíkniefnasala. Ég vildi gefa henni kost á að undanskilja mig frá þessu en hún eyddi færslunni og lokaði á athugasemdir frá mér.

Án þess að fara nánar út í smáatriði þá þoli ég ekki kannabisefni, hef aldrei snert þau, hef séð fólk fara illa af neyslu þeirra (þó ekki marga, svo ég sé nú sanngjarn) og hef td. skömm á þeim sem eru að selja krökkum efnið. Á hinn bóginn held ég að það sé ekki rétt leið að banna þessi efni – einfaldlega eins og svo margt annað sem ég þoli ekki, þá er það ekki mitt að ákveða hvaða heimsku fólk tekur sér fyrir hendur – og ég vil sjá betri rök og almenn viðmið um hvenær eitthvað er bannað og hvenær ekki.

Ástæðan fyrir að ég gerði athugasemdina upphaflega var að mér sýndist Guðrún vera að skrifa í fullri einlægni en að hún áttaði sig ekki á hvernig svona skrif virka. Sú aðferð að skrifa í innihaldslausum fullyrðingum sem ekki eru studdar upplýsingum, upphrópunum, rökleysum og röfli út í bláinn – að ekki sé minnst á skilningsleysi á tjáningarfrelsi og málfrelsi – málar þá mynd af andstæðingum fíkniefna að þeir séu dómsdags [nú dettur mér ekkert orð í hug sem er sterkt, neikvætt og jafnframt nægilega kurteist, þannig ég bið lesendur að stinga hér inn orði að eigin vali].

Og ef þeir sem ekki þekkja til komast að þeirri niðurstöðu að andstæðingar einhvers séu ekki með öllum [enn og aftur vantar kjarnyrtan frasa] þá verður það hugsanlega til að sú ályktun verði ofan á að þeir hafi rangt fyrir sér.

Það hvarflaði að mér að þetta hefði verið með ráðum gert, „bloggarinn“ væri kannski tilbúin persóna og tilgangurinn að eyðileggja málstað þeirra sem eru á móti fíkniefnum. Við nánari skoðun virðist hún þó vera til og færslan kannski skrifuð í góðri trú.

Það breytir því þó ekki að afleiðingarnar af svona bulli verða miklu líklegar þær að fleiri telji allt í lagi að prófa og nota kannabisefni en ef hún hefði haldið sig til hlés, eða amk. reynt að hafa grein sína málefnalega og rökstudda.

Fordómar

Ég fékk þessar spurningar frá Gallup fyrir nokkrum dögum.

Og datt ekki í hug að svara.

Hvernig dettur CG í hug að biðja fólk um að flokka heilar þjóðir jákvætt, hlutlaust eða neikvætt og gefa einkunn?

Það er jafn fráleitt að stimpla fólk eftir þjóðerni eins og að dæma út frá kyni, litarhætti eða trúarbrögðum.

Og sá hugsunarháttur að það sé í lagi að gefa heilu þjóðunum einkunn leggur grunninn að fordómum.

Íslendingar jákvæðastir í garð Norðmanna